Alice Munro po czterokroć:D

Fot. Derek Shapton, Źródło-Wyd.Literackie.

Jak już zdążyliście się zorientować, nie lubię krótkiej formy. Z uwagi na szybkość z jaką czytam i głód słowa, zdecydowanie lepiej czuję się w dłuższych tekstach, najlepiej seriach/cyklach. Jednak jest pewna pisarka, która przekonała mnie do krótszych opowieści, nowel oraz opowiadań. Alice Munro. Obecnie jedna z najbardziej znanych i cenionych autorek krótkich form prozatorskich! W 2009 przyznano jej prestiżową Międzynarodową Nagrodę Bookera za całokształt twórczości literackiej. Od dawna typowana jest również do literackiego Nobla. Poniżej przedstawiam kilka pozycji, od których warto rozpocząć przygodę z tą autorką. Dwie z nich przeczytałam już wcześniej a pozostałe poznałam kilka dni temu:). A wy? Mieliście okazję zasmakować w twórczości tej pisarki? Jakie są wasze wrażenia?

 „Drogie życie ” Alice Munro

Wydawnictwo: Literackie

Wydanie polskie: 05/2013

Liczba stron: 412

„Drogie życie ” Alice Munro to kolejny hipnotyzujący tomik opowiadań wybitnej kanadyjskiej pisarki. Tym razem autorka skupia się na analizie związków i złożonych uczuć między ludźmi. Nie ma tu wartkiej akcji i szybkiego tempa a jednak dzieje się więcej niż widać na pierwszy rzut oka. Im bardziej zagłębiamy się w poszczególne historie, tym więcej i mocniej je odczuwamy. Pisarka potrafi w krótkiej formie zawrzeć to, co inni autorzy rozciągają na kilkaset stron. Ta niezwykła umiejętność kondensacji uczuć, emocji, przemyśleń jest zaskakująca. Czternaście tekstów, z których wszystkie dotyczą relacji międzyludzkich, często niełatwych niespodzianek od losu, życiowych dylematów. Autorka ma świetny zmysł obserwacyjny. Potrafi zauważyć i trafnie ocenić to, czego inni by nie dostrzegli. Właśnie dzięki temu jej opowiadania są realistycznie napisane, jakby nie były fikcją literacką. Język jest prosty, oszczędny a akcja rozgrywa się w kanadyjskiej scenerii. A tematyka? Różnorodna, wszechstronna, cały czas aktualna. Religijne ograniczenia, dramatyczne wypadki,  ukradkowe spotkania kochanków, śmiertelne choroby, zakazane romanse i niespełnione miłości, pogoń za marzeniami, wojenna zawierucha, rodzinne sekrety... To tylko niektóre poruszane tu zagadnienia. Bohaterowie są nakreśleni ciekawie i z pomysłem. Są zwyczajnymi ludźmi z różnych warstw społecznych, ale łączy ich to, że muszą zmagać się z nieprzychylną rzeczywistością. Z pewnością podczas lektury bombardować was będą emocje i przemyślenia, dlatego warto czytać ją powoli, delektując się każdym słowem. Myślę, że każdy wymagający czytelnik będzie usatysfakcjonowany twórczością pani Munro. Polecam i pozdrawiam! 

Moja ocena 

>>>> 5,5 / 6 <<<<
-----------------------------------

„Taniec szczęśliwych cieni” Alice Munro

Wydawnictwo: Literackie

Wydanie polskie: 01/2013

Liczba stron: 356

„Taniec szczęśliwych cieni” Alice Munro to przepiękny tomik opowiadań, który po raz pierwszy wydano w 1968roku. Był to debiut literacki autorki i to bardzo udany. Polscy czytelnicy dopiero na początku tego roku mieli możliwość zapoznania się z twórczością tej kanadyjskiej pisarki. Piętnaście różnych tekstów a każdy z nich niezwykły i wciągający. Autorka opisuje szarą codzienność, zwykłe czynności, proste zadania, z pozoru niewyróżniające się sytuacje. A jednak potrafi je ukazać od inne strony, wyłuskać z nich magię i refleksje, spojrzeć na nie pod innym kątem. Bohaterami są zwyczajni ludzie w małych, prowincjonalnych miasteczkach. Pracują, uczą się, śmieją, płaczą, żyją i umierają. Pisarka oddaje im głos. Dzieci i dorośli. Starzy i młodzi. Wszyscy oni muszą radzić sobie z własnym życiem i problemami, które ich dotykają. Tłem dla tych opowiadań są relacje międzyludzkie, niełatwe, zawiłe, skomplikowane. A my będziemy obserwować ich zachowania, decyzje, sposób postrzegania niektórych kwestii czy dylematy przed którym staną. Każde opowiadanie ma w sobie niezwykłość przedstawioną prostą, wręcz bardzo oszczędną i surową prozą. A jednocześnie Munro potrafi wskrzesić tyle magii, tak wiele uczuć i emocji, mnóstwo pytań i przemyśleń. Na uwagę zasługuje  także kreacja kobiecych sylwetek. Są dopracowane, wielowymiarowe a pisarka nie pominęła tu dogłębnej analizy psychologicznej postaci, co zdecydowanie było wielkim plusem. Cóż mogę jeszcze dodać? Jest to mądra, głęboka, niebanalna książka, która urzeka i zniewala. Mam nadzieję, że i Wam przypadnie do gustu. Polecam! 

Moja ocena 

>>>> 5,5 / 6 <<<<

-----------------------------------

„Zbyt wiele szczęścia” Alice Munro

Wydawnictwo: Literackie

Wydanie polskie: 09/2013

Liczba stron: 416

Alice Munro to niezwykła kanadyjska pisarka. Dla mnie to mistrzyni krótkiej formy! Choć za opowiadaniami nie przepadam, jej teksty pochłaniam z nieukrywaną przyjemnością. W zbiorze „Zbyt wiele szczęścia” zawarła dziesięć opowieści, dziesięć różnych historii o ludziach, ich niełatwym życiu, małych tragediach i radościach. Przemoc, uprzedmiotowienie, brak pracy… Tłem jest kanadyjska sceneria, która bardzo przypadła mi do gustu, choć z chęcią widziałabym jej tu więcej. Munro doskonale potrafi ukazać targające bohaterami rozterki, wewnętrzne dylematy i przeżywane w środku emocje. Wytrawnie kreśli każdą postać i ze szczegółami przedstawia sytuacje w jakiej się aktualnie znajduje. Wszystko to napisane niezwykle prostym, lekkim językiem. Nie będzie zawiedziony ten, kto lubi złożone historie, wielowątkowość i dużą dozę emocji. Dlatego też, zdecydowanie nie da się przeczytać tych opowieści za jednym razem. Zbyt silnie bowiem działają na czytelnika, aż nadto mocno każą przemyśleć liczne kwestie. Powinno się natomiast czytać je niespiesznie, mając czas na zastanowienie się nad przekazem, jaki płynie z każdej historii. Powyższą książkę przeczytałam po raz drugi, już w nowym wydaniu. I nie zmieniłam swojej pierwotnej opinii o niej nawet o milimetr. Ta lektura poprzez poruszaną tematykę wywołuje rozliczne refleksje o otaczającym świecie i złożonych międzyludzkich zależnościach. Polecam wszystkim ceniącym niebanalne lektury o dogłębnym poznaniu ludzkiej natury i obfitujące w silne emocje. Pozdrawiam! 

Moja ocena 

>>>> 5,5 / 6 <<<<

Powyższa opinie jest modyfikacją mojej wcześniejszej recenzji tej książki (wydanej w 2011 roku). Pomimo, że po raz pierwszy przeczytałam ją dwa lata temu, przyjemnie było wrócić do niej ponownie i na nowo odkryć magię prozy Munro. Okazało się, że tak samo jak wtedy, teraz również wywarła na mnie niezwykłe, niezapomniane wrażenie, dlatego nie tworzyłam nowej opinii a jedynie nieco ją zmieniłam:).

-----------------------------------

„Przyjaciółka z młodości” Alice Munro

Wydawnictwo: Literackie

Wydanie polskie: 09/2013

Liczba stron: 436

„Przyjaciółka z młodości” Alice Munro to zbiór opowiadań wydany po raz pierwszy w 1990 roku. W Polsce premiera tej lektury miała miejsce dopiero kilka dni temu. Warto wspomnieć, że książka została nagrodzona m.in. prestiżową Trillium Book Award, co zupełnie mnie nie zaskoczyło, ponieważ pisarka jest niezwykle utalentowaną artystką, która potrafiła magię słów przenieść na papier. Tym razem czeka na nas dziesięć tekstów. Każdy inny, ale jednocześnie przesiąknięty szczerością, osobistymi obserwacjami oraz psychologiczną analizą serc i umysłów poszczególnych bohaterów. Wszystko to pani Munro zrobiła z niemal wirtuozowską dokładnością. O czym są te opowiadania? O stracie ukochanej osoby, tęsknocie pojmowanej wielokierunkowo, miłości, przyjaźni, relacjach międzyludzkich szeroko pojętych, śmierci, samorealizacji, rodzinnych więzach... Tematyka podobnie jak w poprzednich pozycjach autorki jest dość rozległa, ale właśnie dzięki temu każdy znajdzie tu coś dla siebie. Emocje są niesamowite i silne, a refleksje pojawiają się samoistnie i niewymuszenie. Język jakim operuje pisarka jest powściągliwy i nieco surowy a akcja nie pędzi na złamanie karku. A jednak dzięki temu możemy przystanąć, odsapnąć chwilkę, przypatrzeć się dokładniej bohaterom i poczuć na własnej skórze zafundowane nam przez autorkę niespodzianki. Istna gratka dla wymagających czytelników oraz miłośników nieco krótszej formy! Polecam i pozdrawiam:). 

Moja ocena 

>>>> 5,5 / 6 <<<<