"Wyjący młynarz" Arto Paasilinna

Wydawnictwo: Kojro (dawniej Punkt)

Wydanie polskie: 11/2003

Liczba stron: 206

Format: 130 x 200 mm

Oprawa: twarda

ISBN: 9788391645819

Arto Paasilinna polubiłam po lekturze książki „Fantastyczne samobójstwo zbiorowe” i wiedziałam, że to tylko kwestia czasu nim sięgnę po kolejną jego książkę. Nadarzyła się okazja, więc nie mogłam się powstrzymać i przeczytałam jedną z początkowych powieści tego pisarza -  „Wyjący młynarz”. Nie zawiodłam się i z pewnością będę polować na kolejne dzieła tego autora.

Akcja książki rozgrywa się w Suuskoski, małej wsi nad nad brzegiem Kemijoki. Małe, prowincjonalne miasteczko cechuje się powściągliwością i nieufnością w stosunku do przyjezdnych, więc gdy osiedla się tu Gunnar Huttunen mieszkańcy oprócz zaciekawienia, są bardzo podejrzliwi. Mężczyzna próbując się zaaklimatyzować odnawia stary młyn i rozkręca interes. Ma jednak pewien dziwny zwyczaj. Otóż lubi, od czasu do czasu, naśladować zwierzęta. Przeszkadza to oczywiście mieszkańcom, którzy uważają go za niezrównoważonego dziwaka i przy najbliższej okazji umieszczają go w szpitalu psychiatrycznym... Tymczasem przed trafieniem na zamknięty oddział, bohater poznaje kobietę, w której się zakochuje z wzajemnością. Czy ich miłość przetrwa? I co na to lokalna społeczność?

Książka napisana jest surowym, chłodnym stylem, świetnie dodającym całej historii, fińskiego klimatu. Narracja natomiast została utrzymana w stonowanej, melancholijnej formie. Mimo, że lubię książki dynamiczne, w tym przypadku zdecydowanie taka forma była bardziej pożądana i lepiej współgrała z fabułą.

Historia opowiedziana przez Arto Paasilinna wydaje się prosta, ale wiele w niej pytań o tolerancję, miłość i przyjaźń, tęsknotę czy prawo do bycia sobą. Jest to lektura, która jednoznacznie pokazuje, że granica oddzielająca osoby „normalne” i „szalone” jest płynna. Wzruszające jest również to, jak wiele może znieść zniewag i cierpienia taki „odmieniec” i jak bardzo stara się postępować tak, aby zostać zaakceptowanym i nie czuć się tak samotnym.

 „Wyjący młynarz” to studium inności, odstępstwa od wyznaczonych norm społecznych. A każde odstępstwo uważane jest jak pewna anomalia, którą należy zwalczyć. Czy słusznie? Pisarz z bliska ukazał stereotypowe postrzeganie bohatera przez mieszkańców oraz to, jak trudno się przebić przez ciasne horyzonty myślowe ludzi.

Książka traktująca o uniwersalnych problemach ujętych w pełną ironii opowieść, o ludzkiej głupocie, braku tolerancji, ale także o pięknej, wzruszającej miłości... Polecam i pozdrawiam!!

Moja ocena

>>>> 5 / 6 <<<<