„Dopóki mamy twarze” C.S. Lewis

Wydawnictwo: Esprit

Wydanie polskie: 02/2010

Liczba stron: 360

Format: 135 x 200 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 9788360040928

Bardzo cenię sobie twórczość Lewisa, stąd też stopniowo staram się zgłębić wszystkie jego dzieła. Od dawna miałam w planach „Dopóki mamy twarze” jego autorstwa, dlatego tak bardzo się ucieszyłam, gdy ta książka dotarła do mnie w czasie wolnych dni. Mogłam poświęcić jej nieco więcej czasu i niespiesznie, delektując się każdym słowem, zatopić w fabułę...

Oto starożytna kraina Glome, rządzona  przez Troma, barbarzyńskiego Króla. Jego żona dawno temu zmarła, ale pozostawiła na świecie dwie córki, Orual i Rediwal. Pierwsza z nich jest ucieleśnieniem brzydoty i nawet jej własny ojciec nie potrafi się oprzeć przed szydzeniem z jej wyglądu. Druga, to wzór piękna i doskonałości. Tymczasem król musi mieć męskiego dziedzica, który zasiądzie na tronie, więc pojmuje kobietę. Jednak i tym razem rodzi się córka. Istra, z greckiego Psyche, jest niezwykle piękna i wszyscy mieszkańcy krainy są pod urokiem jej olśniewającej urody. Nie podoba się to krwawej bogini Ungit, której to mieszkańcy powinni oddawać część a nie jakiejś ziemskiej dziewczynie. Pojawia się zaraza, bieda, susza a starszyzna uważa, że Ungit w ten sposób żąda ofiary z Istry. Co się jeszcze wydarzy? Czy poświęcą niewinną osobę, aby stłamsić gniew Ungit? Jak potoczą się losy bohaterów? Nic nie zdradzę!!

Wiedziałam, po prostu czułam, że ta książka zrobi na mnie niemałe wrażenie. Fabuła opiera się na znanym micie o Psyche i Erosie, ale autor pozwolił sobie na własne spojrzenie na tę historię. Wszystkie wydarzenia poznajemy dzięki Orual, która jest narratorką i która od dzieciństwa opiekowała się Istrą, kochała ją jak własną córkę i nie potrafiła spokojnie przyglądać się okrucieństwu i tragicznym decyzjom tamtejszej ludności. Uczucia bohaterek, ich wewnętrzne rozterki, pytania i przemiana zostały tu szczegółowo i drobiazgowo ukazane. Co więcej, nie brakuje tu silnych emocji, refleksji czy też zaskakujących sytuacji. Akcja jest dynamiczna, ciekawa i nikt nudzić się nie powinien.

„Dopóki mamy twarze” to książka o miłości i nienawiści, o pożądaniu i zemście, o wierze i zwątpieniu czy też o wędrówce w głąb siebie. Pełna filozoficznych pytań, duchowych odnośników i obfitująca w życiową mądrość opowieść, którą warto przeczytać. Polecam serdecznie!!

Moja ocena 

>>>> 5,5 / 6 <<<<