„Wilcze dziecko” Ingeborg Jacobs

Wydawnictwo: Świat Książki

Wydanie polskie: 01/2012

Liczba stron: 304

Format: 135 x 215 mm

Oprawa: twarda

ISBN: 9788377992401

Literatura wojenna jest dla mnie zbyt trudna, abym sięgała po nią często i z ochotą. Jednak cenię książki na faktach, opisujące prawdziwe historie i życiowe dylematy. Właśnie dlatego nie odmówiłam przeczytania takiej lektury, kiedy ta zawitała do mojej biblioteczki. Tym razem chodzi o „Wilcze dziecko” Ingeborg Jacobs.

Rok 1945. Matka z trójką dzieci ucieka z Prus Wschodnich na Zachód. Niestety wkrótce umiera z głodu osieracając je. Rodzeństwo zostaje rozdzielone a czytelnicy będą przyglądać się losowi najmłodszej, 7-letniej Liesabeth Otto, która od tej pory zdana jest na siebie. Niewyobrażalne, aby tak małe dziecko zostało nagle bez opieki, choć w tamtych czasach nie było to czymś wyjątkowym. Takie wilcze dzieci, czyli niemieckie sieroty, były na porządku dziennym. Zagubiona, przerażona, samotna i bezbronna dziewczynka próbuje przetrwać. Zaczyna się dla niej długi okres włóczęgi, żebrania po okolicznych litewskich wsiach, zmagania z zimnem, głodem, brakiem dachu nad głową i nieprzychylnymi ludźmi. W końcu jako nastolatka trafia do kolonii karnej za kradzież, a następnie do sowieckich łagrów. Czy życie może być dla niej jeszcze bardziej brutalne? Okazuje się, że tak, choć sam finał okaże się szczęśliwy, o ile tak to można ująć...

Jestem wstrząśnięta i brak mi słów, aby opisać co musiało przejść dziecko, które w jednej chwili straciło wszystko. Dosłownie wszystko. Czytając te prawdziwe, przesycone szczerością wyznania obecnie już 74-letniej Liesabeth, nie można obojętnie ich przyswoić. Chcąc nie chcąc, moja wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach, więc widziałam przed sobą brudne, samotne, opuszczone, głodne dziecko i odruchowo napływały mi łzy do oczu. Silne emocje, zaskakujące i bolesne doświadczenia, trudne decyzje, skomplikowane i zawiłe losy bohaterki... Wszystko to opisane ciekawie, bez nużących opisów, nieskomplikowanym, prostym językiem. Plusem są autentyczne fotografie, które jeszcze mocniej pozwalają zrozumieć biedę i dramat Liesabeth.

„Wilcze dziecko” to książka, którą naprawdę warto przeczytać. Każda wojna zbiera mniejsze lub większe żniwo wśród ludzi. Ofiarami są jednak nie tylko Ci, którzy stracili życie, ale także Ci, którzy przeżyli i muszę dalej egzystować, walczyć o przetrwanie, nie poddawać się, choćby wszystko sprzysięgło się przeciwko nim. To opowieść o rozstaniu, tęsknocie, bólu i wojnie w jej najokrutniejszych przejawach, ale także poruszająca opowieść o harcie ducha, wewnętrznej sile, szukaniu swojego kawałka szczęścia. Polecam serdecznie!!

Moja ocena 

>>>> 5,5 / 6 <<<<