„Irena” Małgorzata Kalicińska, Basia Grabowska

Wydawnictwo: W.A.B.

Wydanie polskie: 10/2012

Liczba stron:  416

Format: 135 x 210 mm

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

ISBN: 9788377477342

Ostatnio pojawia się wiele polskich nowości książkowych. Naprawdę jest w czym wybierać! Tylko jak zdecydować, które pozycje warte są naszej uwagi i czasu a które nie? Sugerować się intuicją, okładką, opisem, recenzjami innych czytelników, nazwiskiem autora/autorki? Hmm...  Każdy książkoholik musi zmagać się z tymi dylematami. W końcu zdecydowałam się na „Irenę” autorstwa Małgorzaty Kalicińskiej i Basi Grabowskiej. Czy było warto? O tym więcej w dalszej części mojej opinii...

Czasy współczesne, Warszawa.  Trzy kobiety, trzy pokolenia, trzy odrębne historie, które łączy więcej niż początkowo można przypuszczać. Tytułowa Irena to sędziwa, ale nadal dziarska i twarda kobieta, która właśnie straciła towarzysza życia, swojego męża Felka. Zmarł szybko i cicho, prawdopodobnie ze starości. W tych niełatwych chwilach pomagają jej bliscy i znajomi, m.in. Dorota i jej córka Jagoda. Obie kobiety są przyszywaną rodziną dla Ireny. Dorota jest po pięćdziesiątce, ma artystyczną duszę i hippisowskie poglądy oraz prowadzi własny sklep internetowy. Jej córka Jagoda, to młoda dziewczyna przed trzydziestką, singielka i pracownica dużej korporacji. Między nią a matką istnieje spore napięcie, jakaś taka wrogość oraz zupełnie inne spojrzenie na kwestie kobiecości, miłości, macierzyństwa i wielu innych spraw. Kiedy obie kobiety zaczynają się od siebie jeszcze bardziej odsuwać, do akcji wkracza niezawodna Irena. Okazuje się bowiem, że przyczyną tych ciągłych  konfliktów jest bolesna tajemnica sprzed lat...

Nie wiedziałam czego się spodziewać po tej książce, ale zaczynałam ją czytać z pozytywnym nastawieniem. Chyba okładkowy opis mnie przekonał. Tak czy inaczej fabuła jest ciekawa, choć podobny motyw w literaturze już wielokrotnie się pojawiał. Nie przeszkadzało mi to jednak wczuć się w opisywaną rodzinę, jej perypetie, problemy, kłótnie matki i córki, nieporozumienia męża i żony i codzienne zmagania z niełatwą rzeczywistością. Narracja prowadzona jest raz z perspektywy Doroty, raz ze strony Jagody, dzięki czemu będziemy mogli zobaczyć odmienny punkt widzenia tych bohaterek i wynikające z tego kłopoty. Z minusów muszę wspomnieć o tym, że akcja snuje się tu dość wolno. Czasami miałam wrażenie dłużących się wątków, które mogły być zdecydowanie krótsze i podane w bardziej skondensowanej formie. Mimo to, sama historia, prosty, potoczny język oraz ciekawe sylwetki trzech pokoleń kobiet zdecydowanie polepszyły odbiór lektury.

„Irena” to interesująca pozycja na wolny, jesienny wieczór. To opowieść o rodzinnych więzach, skomplikowanych relacjach międzyludzkich, kobiecych sposobach na radzenie sobie z tragicznymi wydarzeniami czy też współczesnych problemach młodych ludzi. Mimo, że nie jest to literatura wybitna, to jednak przyjemnie spędziłam z tą książką czas. Polecam i pozdrawiam!!

Moja ocena 

>>>> 4,5 / 6 <<<<